NL | PT

Het concert van de componist-pianist Vasques-Dias in de Casa da Música in Porto was de kers op de Q.Festival-Portugese Muziek-taart en eenmaal terug in Amsterdam hadden we hier, tot mijn grote vreugde, prachtige zonnige dagen.
Even boodschappen doen om daarna een heerlijke wandeling te gaan maken.

Ik was nog niet ver… daar, op de mooie Brouwersgracht, een kleine verhoging van de stoep en ik viel pardoes op mijn knie en bijna tegelijkertijd, met dezelfde harde knal, op mijn gezicht.
Alle voetgangers bogen zich over me heen, of het goed met me ging. “Nee, het gaat niet goed”, was steeds mijn antwoord.
De familie die buiten aan tafel gezellig aardappelen aan het schillen was en planten aan het verzorgen (ondanks de pijn kon ik zo enorm van dat Amsterdamse tafereel genieten!) kwam meteen naar mij toe met een glaasje water, kussentjes, ijs gewikkeld in een theedoek, paracetamol en, op mijn verzoek, belden ze de ambulance.

De verpleegkundige kwam op de ambulancemotor (de ambulances waren te druk in de weer door de stad) en er werd een eerste voorzichtige diagnose gesteld: een luxatie in de knie of een breuk. ‘Ik heb een gebroken patella”, zei ik. Een diclofenac en twee paracetamol verder… De snelste weg naar het ziekenhuis scheen een taxi te zijn. OK, met de Über dan. De sympathieke chauffeur opende de deur van zijn Tesla, de verpleegkundige hielp me erin, en door het geopende raam zwaaide ik de mooie familie toe met een triomfantelijk gebaar: “Wel naar het ziekenhuis maar… met een Tesla dan!;)” Al weet ik niet of we de batterijen zo moeten toejuichen.

Ja, een fractuur van de patella en twee weken wachten op de operatie tot de knie niet meer (zo) gezwollen was.
De operatie liet me te veel nare stoffen in het lichaam achter (de verdoving en de morfine daarna zijn geen kattenpis). Een aantal nachten met natte pyjama’s en lakens volgden tot mijn lichaam ‘alle’ rotzooi eruit kon zweten.
Acupunctuurnaalden o.a. in het goede been zullen ook helpen het algehele herstel te bespoedigen.

Mijn dochter was kort voor dit voorval voor 7 maanden naar Azië en Afrika voor een rondreis vertrokken. “Mamma, ik kom terug naar Amsterdam!” Niets ervan, sweety, als het echt nodig is, beloof ik je dat te vertellen.

Mijn buren hiernaast:
Alles, maar dan alles wat ik de eerste dagen nodig had, hebben ze voor mij gedaan: met de auto terug naar huis gebracht, het bed verschoond, mij gewassen en aangekleed, mijn kleren gewassen, boodschappen gedaan…
Een dag of vijf na de operatie voelde ik de energie terugkeren, beetje bij beetje het gevoel van: Het komt wel goed! Het komt wel goed! Ik had er weer ruimte om vrienden te ontvangen en die kwamen met voedsel, hoewel ik al zelf kan koken, en deden al het mogelijke wat ik nodig zou hebben. Ze willen überhaupt kunnen helpen.
De buurman van de woning om de hoek schrobt mijn patio af en toe. Voor het geval ik naar buiten zou gaan… om niet uit te glijden. Lief!
En weer een andere buurman heeft een extra trapleuning voor mij gemaakt. Zo fijn, nu dat ik eindelijk weer kan traplopen, dan wel veilig naar boven en naar beneden.
Ik herhaal mezelf maar… iedereen is zo LIEF!

Lex, de kat van weer een andere buurvrouw, kwam steeds minder naar binnen. Hij voelde dat ik minder mobiel was en was ook een beetje bang voor de krukken. Zo’n sensitieve, lieve en intelligente kat! Later begon hij weer te komen en weer lang binnen te blijven. We zijn zo blij met elkaar!

Binnenkort naar de fysiotherapie, hopelijk lopend wanneer het niet regent (anders word ik weer tot een Tesla veroordeeld;) en langzamerhand naar volledig herstel.
Ik voel me weer enigszins zelfstandig in mijn huis.

En niet onbelangrijk… Zeer belangrijk zelfs!
De bedden boven zijn opgemaakt. Straks ontvang ik de muzikanten in huis en jij… jij ontvangt ze in de Engelse Kerk, op 10 november om 15:15.

Heel veel plezier met het concert: “Do Atlântico ao Mediterrâneo” van het IBERTRIO

Nuno Meira | viool
Américo Martins | cello
Isolda Crespi Rubio | piano

Tickets hier: https://q-art.stager.co/web/tickets/111436383

Dit concert is ook Public maar de reserves zijn al vol en er staan zelfs 90 mensen op de wachtlijst. Zorg, aub, dat je het laat weten als je niet kunt komen, zo kunnen de mensen op de wachtlijst je plek krijgen!

NL | PT

Uma ode aos vizinhos (da cidade)

O concerto do compositor-pianista Vasques-Dias na Casa da Música no Porto foi a cereja no topo do bolo Q.Festival-Música Portuguesa e de regresso a Amesterdão deparei-me, para grande alegria minha, com dias lindos de sol.
Fui fazer umas compras para depois dar um belo passeio.

Não ia ainda longe de casa… ali, na bela Brouwersgracht, uma pequena elevação no passeio, e caí com uma forte pancada sobre o joelhoi e logo de imediato bati com a cara no chão.
Os transeuntes curvavam-se sobre mim para ter certeza de que eu estava bem. “Não, não estou bem”, era a minha resposta.
A família que estava cá fora à mesa a descascar batatas e a cuidar das plantas (apesar da dor, fiquei a contemplar aquela cena tão típica dum dia de sol em Amsterdão) abordou-me imediatamente e trouxeram-me um copo de água, almofadas, um pano da louça com gelo, paracetamol e, a meu pedido, a senhora chamou a ambulância.

O enfermeiro chegou numa mota-ambulância (as ambulâncias estavam muito ocupadas a circular pela cidade) e um primeiro diagnóstico provisório foi feito: luxação do joelho ou fratura. “Fracturei a patella”, disse eu. Um diclofenac e dois comprimidos paracetamol mais tarde… O caminho mais rápido para o hospital parecia ser um táxi. OK, chamo um Über então. O simpático motorista abriu a porta do seu Tesla, o enfermeiro ajudou-me a entrar e, através da janela aberta, acenei à linda família com um gesto triunfante: “Para o hospital sim, mas… com um Tesla!;)” Embora não saiba muito bem se deveríamos elogiar tanto as barterias.

Uma fratura na patella de facto e duas semanas à espera da operação até que o joelho desinchasse.
A operação deixou-me o corpo intoxicado de substâncias bem desagradáveis ​​(a anestesia e a morfina a seguir são em tais horas uma necessária atrocidade). Seguiram-se várias noites com pijamas e lençóis molhados até que o meu corpo pudesse transpirar ’todos’ esses resíduos.
Acupunctura na outra perna, entre outros pontos, também irá ajudar a acelerar a recuperação geral.

Pouco antes deste incidente, a minha filha havia partido por 7 meses para uma viagem pela Ásia e pela África. “Mamã, eu vou voltar a Amsterdão!” Não, nada disso sweety, se for realmente necessário, prometo dizer-te!

Os meus vizinhos aqui do lado:
Fizeram por mim tudo o que precisei nos primeiros dias: trouxeram-me para casa de carro, mudaram-me várias vezes a cama, lavaram-me e vestiram-me, lavaram a minha roupa, fizeram as compras,…
Uns cinco dias mais tarde senti a energia a voltar. Aos poucos veio a sensação de: Vai ficar tudo bem! Vai ficar tudo bem! Comecei então a sentir espaço para receber novamente os amigos e eles vieram com comida, embora eu já consiga cozinhar, e prontos a ajudar no que fosse preciso.
O vizinho da casa da esquina esfrega-me o patio de vez em quando. Vá eu sair… não vá eu escorregar. Que carinho! Um outro vizinho pôs-me um corrimão extra nas escadas. Agora que consigo subir também vou conseguir descer em segurança.
Corro o risco de me repetir mas… tenho de o dizer: são todos tão carinhosos!

Lex, o gato de uma outra vizinha, aparecia cada vez menos. Ele sentia que eu tinha menos mobilidade e também tinha medo das canadianas. Um gato tão sensível, meigo e inteligente! Mais tarde começou a vir novamente e a ficar mais tempo comigo de novo. Estamos os dois felizes!

Em breve começarei a fisioterapiia. Espero poder caminhar quando não estiver a chover (caso contrário estarei novamente condenada a um Tesla:) ) e, gradualmente, rumo à recuperação total. Por ora sinto-me a ficar de novo independente na minha casa.

Ah e não menos importante… Bastante importante até!
As camas no andar de cima estão feitas. Em breve receberei os músicos em casa e tu… tu vais recebê-los na Igreja Inglesa no dia 10 de novembro às 15h15.

Desfruta do concerto: “Do Atlântico ao Mediterrâneo” ~ IBERTRIO

Nuno Meira | violino
Américo Martins | violoncelo
Isolda Crespi Rubio | piano

Bilhetes à venda aqui: https://q-art.stager.co/web/tickets/111436383

Este concerto também é Público, mas as reservas já estão lotadas e há até 90 pessoas na lista de espera. Caso não possas comparecer, avisa por favor, para que as pessoas que estão na lista de espera possam ir na tua vez.